Zo mijn eerste week in Afrika.. de tijd vliegt en alles gaat veel te snel!

Dinsdag heb ik kennis gemaakt op mijn project, heeeeel wat anders dan ik had gedacht. Vorig jaar zat ik op een project wat erg gestructureerd was en het project was in de stad. Dit betekend dat het in een ‘’Rijkere’’ buurt lag. (nog niet te vergelijken met de buurten in Holland). Nu zit ik in een buitendorp van Lilongwe, Kauma. Het is met de minibus ongeveer anderhalf uur reizen waar ik 1 keer moet overstappen. De duur van je reis ligt aan het aantal minibussen die aanrijden en jou richting op moeten.

Dinsdag dus, ik vertrok om half 8 om vervolgens om 9 uur voorgesteld te worden aan Jake, het hoofd van mijn project adziwa. Ik heb eerst uitleg gekregen van Jake over het Project en ik wil het ook graag aan jullie uitleggen. Adziwa is een project in Kauma. Adziwa heeft huisjes gebouwd voor families, deze families mogen hier wonen in ruil voor het in huis nemen van kinderen zonder ouders. Deze kinderen kunnen dus opgroeien in een ‘’normaal gezin’’. Voor Afrika vind ik het project erg zelf voorzienend ze hebben een tuin waar zij groentes verbouwen voor in de Sima. Ook hebben zij dieren die zij eten en of verkopen. Op het project is een daycare waar ik voornamelijk aan het werk ben samen met Iris, zij is ook een Nederlandse vrijwilliger. Op de daycare komen kinderen die in het dorp wonen, hier krijgen zij les en in de middag eten. De kinderen zijn van 0 tot ongeveer 8 jaar oud en de oudste gaan daarvan naar een soort basis school. Echter is deze nu dicht in verband met de school vakantie. Wel gaan iris en ik hierbij helpen.

Het is een mooi project, maar wat moet ik wennen. De kinderen krijgen bijna geen aandacht en gaan op een verkeerde manier aandacht vragen, want ja dat doen kinderen op die leeftijd. De kinderen zij me momenten erg stout, maken dingen kapot en wanneer de huismoeder niet aanwezig zijn luisteren ze slecht naar iris en mij. Ook de structuur ontbreekt, het is elke dag gokken wat er komt. Iris en ik hebben daarom besloten op samen met Stella ( de hoofd huismoeder) een structuur te maken, niet dat dit alleen belangrijk is voor ons maar de kinderen hebben hier ook echt behoefte aan.

Mijn dag bestaat nu voornamelijk uit les geven, de kinderen bezig houden, koken en helpen in het huishouden. Ik moet zeggen dat koken echt een hele opgaven is. We moeten er voor zorgen dat we eerst vuur hebben om op te koken, dan wachten we tot het water kookt en moeten we er heel snel een soort van maismeel er doorheen roeren. Dit is erg zwaar om te doen. Onvoorstelbaar dat deze vrouwen dit zo snel doen met vaak nog een kindje op hun rug. Dit papje, genaamd sima, eten zij morgens, middags en avonds. Het lijkt een beetje op aardappel puree van structuur en het smaakt eigenlijk naar niks. Ook gaan we de tuin in om groente te halen. Ik ben er nog steeds niet achter wat het precies is, maar het smaakt eigenlijk naar niks en het lijkt op onkruid. Een hele ervaring om dit te maken, en vaak ook erg gezellig met de huismoeders. Ze willen van alles weten en wij natuurlijk van hen. Sommige spreken Engels en andere weer niet, maar met handen en voeten hebben we hele gesprekken.

Na het eten gaan iris en ik afwassen met

een aantal huismoeder. We moeten dan eerst water gaan halen bij de waterpomp. We vullen dan 2 bakken met water, in de ene bak word het gewassen met groene zeep en in de andere bak word het omgespoeld. We doen dit zittend op de grond. De huismoeders doen dit bukkend, wat ik echt niet snap is dat hun hier geen rugpijn door krijgen. Ik kan dit nog geen 5 minuten volhouden. Wel is het nou al elke dag voorgekomen, dat wanneer ik dan even op grond zit en ik weer op sta, ik helemaal onder de mieren zit. Ik ben er nog niet achter waar zij nou precies op af komen.

In de middag is het vooral de kinderen bezig houden. Je ziet enorm goed het verschil tussen arm en iets rijker. Sommige kinderen hebben helemaal niks van eten en drinken mee, dit is dan elke dag. Sommige kinderen hebben alleen chips mee omdat dit goedkoop is in Malawi. Ze krijgen helemaal niks van vitamine binnen. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat in deze tijd er nog mensen zijn die gewoonweg geen eten hebben. Op het project word wel alles gedeeld met elkaar, dus het is niet zo dat deze kinderen ook niks krijgen. Zo had ik vandaag ook een perzik mee, de huismoeders hadden dit nog nooit gegeten. Perziken zijn vaak te duur. Ik heb hem in hele kleine stukjes gesneden zodat iedereen een stukje kon proeven.

De reis naar mijn project is ook altijd indrukwekkend. Elke dag rijden we wel een andere route, dus ik zie heel veel. Ook proberen ze me elke dag op te lichten. Een ritje is 300 kwatcha, en elke keer proberen ze me meer te laten betalen. De bestuurders van de busjes proberen vaak stoer te doen door hard te rijden of om stoer achter het stuur te zitten, het is dan grappig als ze uitstappen want dan hebben ze vaak roze crocks aan hahaha. Ook kom je de leukste mensen tegen in de mini bus die altijd wel in zin voor een praatje. Ook dan is het verschil goed te zien tussen arm en rijk.

Gisteren kwam er een ‘’hippe’’ malawiaan naast me zitten. Met een hippe malawiaan bedoel ik dan, iemand met een gele broek met paarse stippen, met een hip shirt en pet en een gitaar. Ik voeg of hij een muzikant was waarop hij begon te vertellen. Hij vertelde mij dat hij een beroemd persoon was in Malawi en dat hij zijn eigen muziek maakte, dit kon evengoed wel kloppen want iedereen begon te lachen toen hij instapte. Ik was nog niet overtuigd omdat veel mensen hier dingen verzinnen om interessant te doen bij de azoengoes (blanke personen). Toen vroeg hij om mij nummer, echter is het niet heel verstandig om dat te doen in Malawi, dit omdat je de mensen niet kent en niet weet wat ze van je willen. Ik heb hem verteld dat mijn telefoon in Nederland ligt omdat ik hier in Malawi toch niet kan bellen, dat geloofde hij en hij schreef zijn nummer, facebookpagina en een handtekening voor me op een briefje. Nog even gekletst samen en hij vertelde me dat hij naar een interview ging. Eenmaal toen die uitgestapt was heb ik mijn internet snel even aangezet op mijn telefoon om hem op te zoeken, en ja hoor, het bleek weldegelijk iemand bekends te zijn! Spijt dat ik geen foto gemaakt heb met hem samen.

We werken 5 dagen in de week en in het weekend hebben we vrij. Vandaag is dus mijn weekend begonnen en we beginnen de zaterdag met een relax dag. Morgens gaan we de stad in om ergens te lunchen en middags het zwembad te bezoeken. Het zwembad is bij een hotel en is echt voor de rijkere mensen. In het zwembad zie je dan ook alleen maar rijke mensen en blanke mensen. Ik heb het de vorige keer omgerekend en voor 7 euro heb ik kunnen zwemmen eten en drinken. Voor ons heel goedkoop maar voor de mensen hier erg veel geld. Zondag ga ik met iris en 3 Noorse meisjes een berg beklimmen. Ben benieuwd hoe ik het dit jaar vol ga houden, vorig jaar was het namelijk echt een drama…… maarja toen was ik ook wat zwaarder en sporten deed ik nooit. Nu ben ik veel kg kwijt en sportte ik elke week. Duss goede hoop!

Ik hoop snel weer te kunnen schrijven!

Toedelsssssss